«Ακρότητες» του William Mastrosimone σε σκηνοθεσία Νίκου Δαφνή στο Θέατρο κάτω απ’ τη Γέφυρα

Γνωρίζετε ότι:

Μόνο το 4% των βιασμών και το 9% από τις απόπειρες βιασμού φτάνουν στο δικαστήριο;
Μόνο το 2% των υποθέσεων που παρουσιάζουν πειστήρια οδηγούν τους δικαστές σε καταδικαστική απόφαση και το βιαστή στη φυλακή;
Κάθε βιαστής που συλλαμβάνεται έχει διαπράξει (κατά μέσο όρο) 29 βιασμούς, ή απόπειρες βιασμού;

Είναι αλήθεια ότι εμείς το αγνοούσαμε.
Και ίσως αυτό, το σχεδόν αθέατο του εγκλήματος, ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε να ανεβάσουμε τις «Ακρότητες» (Extremities), του Αμερικανού William Mastrosimone.

Γραμμένο το 1978, αυτό το πολυβραβευμένο έργο, αφηγείται μια φαινομενικά απλή (τρόπος του λέγειν) ιστορία:

Ένας άντρας, μπαίνει σε ένα σπίτι να βιάσει μια γυναίκα (στο ρόλο η Ελεονώρα Αντωνιάδου).

Αυτή, καταφέρνει να τον εξουδετερώσει. Τον δένει χειροπόδαρα και σχεδόν τυφλό αρχίζει να τον βασανίζει απάνθρωπα. Οι ρόλοι αντιστρέφονται; Ίσως.

Στη σκηνή εμφανίζονται οι δυο συγκάτοικοι και φίλες της γυναίκας (στους ρόλους, η Κωνσταντίνα Σαραντοπούλου και η Σοφία Αγγελικοπούλου).
Τότε αρχίζει για μας η «ανάγνωση» του έργου, ο δικός μας προβληματισμός, που δεν σχετίζεται με την «δημοφιλία» της φρίκης, ούτε με τη δημαγωγία του βιασμού.

Η ηρωίδα διεκδικεί την έγκριση, την αποδοχή της πράξης της. Αλλά ΔΕΝ θα την έχει. Η μια (βιασμένη όταν ήταν έφηβη) προτείνει να τον αφήσουν να φύγει και να … το ξεχάσουν. Η άλλη, να καλέσουν την αστυνομία, αφού «…υπάρχουν νόμοι που πρέπει να τηρούνται».

Είναι και ο βιαστής, που θα μπορούσε να είναι το «καλό παιδί» της διπλανής πόρτας. (στο ρόλο ο Θοδωρής Αντωνιάδης).

Κυνικός, χειριστικός και επικίνδυνα πειστικός, θα εκλιπαρήσει τη συμπάθεια, με επιχειρήματα που φαίνονται λογικά, αφού ο ίδιος είναι οικογενειάρχης, σεξουαλικά χορτάτος και (προφανώς) δεν είχε λόγο να βιάσει. Θα ισχυριστεί ότι η γυναίκα φταίει, που τον προκάλεσε με την προκλητική της εμφάνιση και την οικειότητα που του έδειξε. Εξ άλλου, ο βιασμός δεν έχει ολοκληρωθεί και η απόπειρα δεν αποδεικνύεται.
Αντίθετα, ο ίδιος είναι άγρια χτυπημένος και σχεδόν τυφλός… Αδιέξοδο.

Στο έργο (και προφανώς στην παράστασή μας) είναι διάχυτη η ακραία βία.
Το ίδιο και η αίσθηση ότι ο φόνος είναι κάθε στιγμή αναμενόμενος.
Επιλέξαμε να το παρουσιάσουμε στον λιλιπούτειο «Πίσω χώρο», έναν ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό χώρο, που η άμεση επαφή των θεατών με τη δράση, μεγεθύνει το ρεαλισμό των σκηνών, γεγονός που – χωρίς να είναι αυτοσκοπός μας – διευκολύνει στη βιωματική προσέγγιση του έργου.

Επιτρέψτε μας, να αναφέρουμε ένα απόσπασμα του θεατρολόγου κ. Σάββα Κυριακίδη, σε τοποθέτησή του για το συγκεκριμένο έργο: «…οι Ακρότητες, ξεπερνούν τη διάσταση ενός σχολίου πάνω στο αποτρόπαιο θέμα της άσκησης της βίας και ανοίγει μια πολυπλοκότερη και σαφώς πιο ενδιαφέρουσα κριτική των παραμέτρων του κοινωνικού ιστού».
Αυτή η θέση, θα αποτελέσει και την σκηνοθετική γραμμή στην παράστασή μας.

Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία: Νίκος Δαφνής
Σκηνικά: Ελένη Σουμή
Κοστούμια: Ελένη Παπαδοπούλου
Μουσική επιμέλεια
Βοηθός σκηνοθέτη: Κων/να Σαραντοπούλου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Πολιτάκης
Εκτέλεση φωτισμών: Νίκος Μαυρόπουλος
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Αφίσα/πρόγραμμα: Μαριέτα Ρούσσου
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης ~ ORKI