Ο Σάμιουελ Μπέκετ (Samuel Barclay Beckett, 13 Απριλίου 1906 – 22 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός λογοτέχνης, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας. Το έργο του είναι βασικά μινιμαλιστικό, και σύμφωνα με ορισμένους ερμηνευτές, βαθιά απαισιόδοξο για την ανθρώπινη φύση. Η απαισιοδοξία αυτή αντανακλάται από την εκτενή και περίεργη αίσθηση του χιούμορ στο έργο του, καθώς και από το γεγονός ότι η περιγραφή των εμποδίων στην ανθρώπινη ζωή εξυπηρετεί την επιθυμία του Μπέκετ να δείξει ότι το ταξίδι είναι που αξίζει, παρά τις δυσκολίες του.
Το 1969, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ το 1984 εκλέχθηκε επικεφαλής της Aosdána, ένωσης ανθρώπων των Καλών Τεχνών της Ιρλανδίας.
Ο Σάμιουελ Μπέκετ άφησε πίσω του εξαιρετικά έργα και ορισμένα αξιοσημείωτα αποφθέγματα που σε κάνουν να σκέφτεσαι.
Ας θυμηθούμε τα καλύτερα:
- Τα λάθη μου είναι η ζωή μου.
- Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα.
- Μη με αγγίζεις! Μη με ρωτάς! Μη μου μιλάς! Μείνε μαζί μου.(από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό»)
- Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα.
- Μην περιμένεις να σε κυνηγήσουν για να κρυφτείς, αυτή ήταν πάντα η αρχή μου.
- Ο Θεός είναι ένας μάρτυρας που δεν μπορεί να ορκιστεί.
- Εξοχικός δρόμος με δέντρο. Σούρουπο. Εστραγκόν: Δε γίνεται τίποταΒλαδίμηρος: Αυτό αρχίζω να πιστεύω κι εγώ.(οι πρώτες φράσεις από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό»)
- Τι γνωρίζω σχετικά με την ανθρώπινη μοίρα; Θα μπορούσα να σας πω περισσότερα σχετικά με τα ραδίκια!
- Η συνήθεια είναι πολύ καλός σιγαστήρας.
- Το να βρει μια φόρμα για να τακτοποιήσει τη χαώδη ακαταστασία. Αυτός είναι ο σκοπός του καλλιτέχνη τώρα.
- Σε όλη την απαίσια ζωή μου σερνόμουνα στη λάσπη, και μου μιλάς εμένα για το ωραίο τοπίο…
- Η γέννηση σήμαινε θάνατο γι’ αυτόν.
- Ξέρεις από τι πέθανε η μητέρα Πεγκ; Από σκοτάδι.
- Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω.
- Τίποτα δεν συμβαίνει, κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν πηγαίνει, είναι τρομερό. (από το θεατρικό «Περιμένοντας τον Γκοντό»)
- Έτσι είμαι εγώ. Είτε ξεχνώ αμέσως είτε δεν ξεχνώ ποτέ.
- Ο James Joyce ήταν ένας συνθέτης: προσπαθούσε να φέρει μέσα όσο περισσότερα μπορούσε. Εγώ είμαι ένας αναλυτής: προσπαθώ να αφήσω απ’ έξω όσο περισσότερα μπορώ.
- Πού τώρα; Ποιος τώρα; Πότε τώρα; (η πρώτη φράση από το έργο του «Οι Ακατονόμαστοι»)
- Ο αέρας είναι γεμάτος από τις κραυγές μας. Αλλά η συνήθεια τις σβήνει.
- Η αλήθεια είναι η πορδή της πλειοψηφίας.
- Το τέλος είναι στην αρχή, και παρ’ όλα αυτά εσύ συνεχίζεις!
- Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει.
- Είσαι στη Γη. Δεν υπάρχει θεραπεία γι’ αυτό.
- Στην άλλη ζωή, θα καθόμαστε και θα μιλάμε για τις παλιές καλές μέρες που ευχόμασταν να ήμαστε νεκροί.
Art Magazino 