Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου ήταν η επέτειος της γέννησης του Κώστα Ταχτσή. Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 8 Οκτωβρίου του 1927. Το Σάββατο 8 Οκτωβρίου είδα τον θεατρικό μονόλογο “Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή”. Η ιστορία της γυναίκας δηλαδή που έφερε στον κόσμο τον Κώστα Ταχτσή να την αφηγείται η ίδια μέσα από το σπαρακτικό κείμενο της Κικής Μαυρίδου. Την ηρωίδα ενσαρκώνει η εκπληκτική Ράνια Σχίζα.
Το θέατρο Vault εδώ και αρκετά χρόνια έχει το project των μανάδων σπουδαίων ανθρώπων. Έχω δει αρκετές από αυτές τις παραστάσεις, δεν τις έχω δει όλες για να είμαι ειλικρινής. Κάθε μία από αυτές έχει την δική της υπόσταση και σου αφήνει το δικό της στίγμα στην ψυχή. Η μάνα του Ταχτσή όμως συντάραξε το κοινό. Απόδειξη, το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης, πολύλεπτο με συνεχή παλμό που δεν σταματούσε και αποθέωνε την Ράνια Σχίζα και δεν την άφηνε να αποχωρήσει από την σκηνή.
Στην αρχή της παράστασης η Έλλη Ταχτσή κάπου λέει ότι είμαι η μάνα ενός συγγραφέα που τον δολοφονήσανε. Έτσι συγκλονιστικά ξεκινάει ο μονόλογος. Πριν βέβαια αναφέρει ότι εάν ήταν μόνο συγγραφέας θα ήταν περήφανη. Και καταλαβαίνουμε από την αρχή το πόσο διττή και δύσκολη ήταν σαν προσωπικότητα η μάνα του Ταχτσή. Η Έλλη Ταχτσή ήταν μία γυναίκα ανυπότακτη, εγωπαθής μεν αλλά με πολύ λίγα ψήγματα αυτοκριτικής δε. Σκληρή γυναίκα που με δεδομένες τις αντιξοότητες των εποχών κατάφερε να επιβιώσει. Δεν αποδέχτηκε επί της ουσίας την φύση του γιου της για την οποία δεν έφταιγε όπως αναφέρει πολλές φορές, αλλά κατηγορούσε τους άλλους και κυρίως την μητέρα της. Η Ράνια Σχίζα ενσαρκώνει την Έλλη Ταχτσή με τρόπο μοναδικό, είναι η ίδια η Έλλη Ταχτσή ψυχή τε και σώματι. Δεν αφήνει καμία υποκριτική χαραμάδα ώστε να αισθανθείς ότι δεν είναι ένα με την ηρωίδα. Είναι καθηλωτική. Και μία ερμηνεία, αλήθεια, τι ερμηνεία είναι αυτή! Και ένας λόγος γροθιά στο στομάχι. Απίστευτη στις συναισθηματικές μεταπτώσεις της ηρωίδας. Μας μετέδωσε απλόχερα την αλήθεια της Έλλης. Συγκλονιστική πραγματικά. Ίσως να είναι ο ρόλος της ζωής της.
Έχω δει πολλές παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει ο Βαγγέλης Λάσκαρης, κάθε φορά έχει κάτι να πει είτε μέσα από την διαφορετικότητα του κειμένου, είτε μέσα από την σύλληψη είτε και από τον τρόπο παρουσίασής του. Πιστός πάντα στο ανθρωποκεντρικό θέατρο, εδώ ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στον λόγο και μόνο σε αυτόν. Έδωσε στην πρωταγωνίστρια τον αέρα που χρειάζεται για να ενσαρκώσει αυτήν την πολυδιάστατη προσωπικότητα και η ίδια γέμισε την σκηνή. Το σκηνικό είναι λιτό άλλωστε, βέβαια στην προκειμένη παράσταση δεν χρειάζεται κάτι άλλο και προσωπικά δεν μου αρέσουν τα φορτωμένα σκηνικά.
Θέλοντας να ολοκληρώσω αυτήν μου την παρουσίαση γιατί δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη κριτική, η κριτική ανήκει στους κριτικούς και όχι στους θεατρόφιλους όπως είμαι εγώ, θα αναφερθώ για λίγο στο κείμενο. Από τις μάνες που έχω δει στο Vault, γιατί ξαναναφέρω ότι δεν τις έχω δει όλες, η μάνα του Ταχτσή είναι εκείνη που το κείμενο της Κικής Μαυρίδου επικεντρώνεται περισσότερο στην ίδια παρά στον διάσημο γιο της. Και αυτό ήταν κάτι που προσωπικά μου άρεσε πολύ.
Να μην παραλείψω να αναφερθώ και στον Νίκο Καραθάνο ο οποίος χαρίζει την φωνή του στον ρόλο του Κώστα Ταχτσή όπου με τις καταλυτικές φωνητικές παρεμβάσεις του φορτίζει την πρωταγωνίστρια και εν συνεχεία το κοινό καθώς και στην μουσική του Μάνου Αντωνιάδη έντονα στοχευμένη για την θεατρική ολοκλήρωση της θεατρικής απόδοσης.
Η παράσταση «Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή» είναι μία καθόλα άρτια παράσταση που συγκινεί και καθηλώνει. Την προτείνω ανεπιφύλακτα, σπεύσατε!
Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση κάνετε ένα κλικ εδώ: Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή
Art Magazino 